2020’nin başıydı… Facebook, emlakçılıkta 25. yılımı kutlayınca, değerli dostum/saygıdeğer büyüğüm Nazmi Yayla beni arayarak; ‘’Ulvi anılarını yazsana. Kalemin fena değil, güzel olur’’ demişti. “Kim uğraşacak şimdi bununla” diyerek geçiştirmiştim Nazmi abiyi…

Ama 2020 Mart sonu itibarıyla evlere kapanınca ben de yazmaya başladım ve 100. sayfayı yazana kadar kimseye de söylemedim. Yazdıkça ve yazmaya ısınınca da hemen kitabın omurgasını yaptım.

Bu omurgayı; 1. bölüm otobiyografi, 2. bölüm mesleki deneyimlerimi anlattığım kıssadan hisseler, 3. bölüm basında çıkan makale ve
haberlerim, son bölümü de gazete kupürleri ve internet QR kodlarından oluşan basın arşivi olarak planladım.

Bir bölüm daha vardı ki sayfa sayısı çok artacaktı, vazgeçtim.

Kitap yazmanın zor bir iş olduğunun farkındayım ve hiçbir iddiam yok. Dervişe sormuşlar en iyi neyi bilirsin diye ‘’haddimi bilirim’’ demiş. Ancak bu şu demek de değil, mükemmelliyetçi olup hiçbir şey yapmamak. Sadece bir edebi iddiam yok…

Son olarak:

Kitapla ilgili tüm maliyetleri kişisel olarak karşıladım. Tarafıma düşen telif ücretini de; zihinsel engelli çocuklara sahip anneler tarafından kurulmuş, kar amacı gütmeyen bir sivil toplum kuruluşu olan, Tomurcuk Kooperatif i ’ne bağışlamaya karar verdim. Kitapla ilgili olan bu durum beni ayrıca motive ediyor çok mutlu ve kılıyor.

Umarım okuyanın keyif alacağı, okuyana değer katan bir şeyler yapabilmişimdir.