Eskilerin, insanlara ya onlara hizmet etmek ya da onlara zarar vermek için göründüklerini söyledikleri bazı ruhlara ya da cinlere verdikleri bir isim.
İlk iblis kavramı Babil ve Asur’dan getirildi; buradan Persler, Mısırlılar ve Yunanlılar arasında yayıldı. İblisleri Yunanistan’a ilk sokan Pisagor ve Tales’ti. Platon bu kavramı benimsedi ve onu önceki filozofların herhangi birinin yaptığından daha belirgin ve tam olarak açıkladı. İblisler derken, gücü tanrılardan aşağı ama yine de insanlardan üstün olan ruhları anlıyordu; göğün orta bölgesinde yerleşmiş, tanrılar ve insanlar arasındaki iletişimi sürdürmüş, insanların adaklarını ve dualarını tanrılara taşımış ve tanrıların iradesini insanlara indirmiş varlıklardı. Ama Platon, iyi ve iyiliksever olanlardan başka hiçbir şeye izin vermezdi: daha sonra öğrencileri kötülüğün kökenini nasıl açıklayacaklarını bilemedikleri halde, insanlara düşman olan başka tür iblisleri benimsediler.