Tırmanmak bize göre değil, başımızı kaldırınca gökyüzünü görmek yeter bize.
Kara geceler umudumu söküyor, yarınlara inancım ol.
Karanlığı bölen gün ışığı, gecemi sabaha bağlayan manidar vakitlerim ol.
Ben yarım kalmayı öğrendim hayattan, birlikteyken yarım olmayı öğretelim dünyaya.
Yükseklik korkuma armağan düşüşlerim ol, diplerde tutunalım.
Tırmanmak bize göre değil, başımızı kaldırınca gökyüzünü görmek yeter bize.
Azla yetinmek değil bu, çok olmaktan korkmak.
Çokluk uğramasın, yetebiliyorken biz bize.
Hayatın karmaşasıyla gelen umutsuzluklar karşısında, dupduru bir inançla duran yürekli bir kalemden, hala tertemiz sevebilmeye inanan güzel yüreklere bir armağan…