Kayıp Jeolojiler, zaman ve yerküre arasında sıkışarak öğütülen, gülüşler, hayaller ve arzularla şen şakrak çırpınırken, ebediyetin kızgın güneşinde taşıllaşarak, ardında su yataklarındaki fosilleşmiş balıklar, ölmüş ve kaya yarıklarında kurumuş kertenkeleler, ışıldayan kabuklarına rağmen canları çekilmiş kın kanatlılar, camlara çarpa çarpa tükenmiş kelebekler ve kalın kitaplar arasında unutulmuş kır çiçekleri gibi latif izler bırakarak un ufak olan insanlığın, bir gigantomaji olan hayat karşısındaki beyhudeliğini fark ederek hüzünlenen bir çocuğun, gün batımlarında arkasını dönerek sakladığı gözyaşlarıdır.