Gerçek aşklarımı yazarım. Yaşamak istediğim aşkları yazarım. Başkalarının yaşayıp da yazamadığı, anlatmak istedikleri aşkları, acıları, sevgileri, hasretleri yazarım. Üç parmağımın arasına kalem tutuşturulduğu günden beri yazarım, yazarım.

Şarkılarım bana aşklarımı getirir. Benden aşklarımı götürür.
Yazarken güzelleşirim gencecik olurum. Beni kim dinlerse benden oluyor. Bana kim dokunursa kendini hissediyor. Fanatik hiçbir şeye itibar etmem. Tek inandığım şey insan denen mucize.

Aklım yetmiş gönlüm on beş yaşında
Aysel adım deli çıktı boşuna
Dünya deli ben kaldım bir başıma
Evliya soyundan yazın taşıma
Hey Allahım ben ne biçim insanım
 
Savaş barış ne masalmış bitmedi
Gençler öldü ihtiyarlar seyretti (gitmedi)
İnsanlığa kimse tohum ekmedi
Hey Allahım ben ne biçim insanım

O “çocuk şairin” dizeleri aramızdan ayrılışının onuncu yılında çok da ihtiyacımız olan bir dönemde umarız hepimize iyi gelir… Hepimizin yaralarını sağaltır, kendi müziğimizi yeniden Aysel’in sözleriyle bulmamıza yardımcı olur.
Biz de bir kez daha Aysel’in hatırası ve bıraktıkları önünde selama duruyoruz; Ne Sevdası Ne de Kavgası Biten tüm kadınlara…