Tê gotin kû:
Nerm bûn ji hişk bûnê, av ji kevir, hezkirin ji zorê zeximtire, çêtire… Ji xwe jîyan bê hezkirin
nabe.
Dê û bav, her tim dixwazin zarokên wan bi çîk bin, serkeftî bin. Lê gereke mebesteke (Hedef)
meriv jî hebe, wek: Doktorî, Mûhendizî, Parêzerî, Dozgerî û wekî dinê...
Kû her tim di deste we de pênûs, pirtûk, an jî kovar hebe, jîyana we jî, wê gelek baş, pir xweş
be. Hûnê nêzî mebesta xwe bin û serkeftinê bi dest bixin. Bixwînin û binifsînin; xwandin
pewîste. Hûn jî zanin, meriv bi xwandinê zane dibe; ev dinya bi we zana wê gelek xweş be!
Delalno, zarokê rojê, yên pêşerojê, pêşedemê, ayendê. De werin em bi hevre, bi wî dilê weyî
paqij, daxwazîyekê bikin:
“Em hêvîdarim kû her însan, her milet bi bawerî û rengên xwe azad, wek hev bijî li ser rûyê
vê erdê!.."
“Ez pir ji zaroka hezdikim. Kû bi zarokekî re têkilî, dostanî, hevaltîya min hebe, ew hevalê
mine, ne zaroke…