Giacomo Leopardi (1798-1937) sadece İtalya’nın değil tüm dünya için 19. yüzyılın büyük yazarları arasına yerleştirilmiştir. Özel-ailevi yaşamının etkisiyle “yalnızlık” neredeyse tüm yapıtlarının temel izleklerinden biri olmuştur. Yine de, döneminin de etkisiyle, birbirinden farklı fikir hareketlerinin toplumsal, siyasal, kültürel, psikolojik boyutlarıyla etkisinde kalan şair, bu geçiş dönemlerini de derinliğine yaşamıştır.
Necdet Adabağ’ın ustalıklı çevirisi ve açıklamalı notlarıyla hazırlanan Şarkılar, karamsar, kimilerine göre sırça köşküne çekilmiş, toplumdan kopuk bilinen Leopardi’nin tam tersine iyimser, istencini ortaya koyan mücadeleci bir şair olduğunu gösteriyor. Şayet Dante ve Petrarca İtalyan şiirinin büyük babası olarak kabul edilecekse, yıldızların şairi Leopardi de babası olarak anılmalıdır…

“Değerli insanlar, erdemliler, haktan yana
olanlar uzak kalacaklardır tümden kamu
görevlerinden, hangi siyasal düzende olurlarsa
olsunlar. Ya da gireceklerdir yenikler ve
beceriksizler sınıfına: Doğa onları, çünkü mahkûm
etmiştir dipte kalmaya sürekli. Oysa
ortalama insanlar, yüzsüzler, düzenbazlar
kalacaklar her zaman ayakta; çünkü doğaya
göre, durmaları gerekiyor onlar suyun üstünde.
Kötüye kullanacaktır elindeki gücü,
özgürlükçü ya da baskıcı iktidar sahibi;
ne olursa olsun iktidarlarının adı. Yazgı ve
doğa bu yasayı yazdılar daha ilk günden
çelik üstüne. Silemedi hiç kimse:”