“(...) Çalışın, çalışın proleterler; toplumsal zenginliği ve kendi sefaletlerinizi artırmak için çalışın, çalışın; çalışın çünkü çalışınca daha da yoksullaşırsınız ve böylelikle çalışmak ve sefil olmak için daha çok nedeniniz olur. Kapitalist üretimin acımasız yasası budur işte.”
Lafargue bu yapıtında “emeğin değeri” saçmalığını kanıtlamaya çalışır ve konuyu son derece dinamik bir biçimde işler. Toplumun bütün kesimlerini, mutsuzluğundan bütünüyle kendisinin sorumlu olduğunu düşündüğü proletaryayla, ekonomistlerle ve kapitalizmin öteki gayretkeşleriyle, tek görevi başkaldırıları kanla bastırmak olan askerlerle, ahlak anlayışıyla çalışmayı teşvik eden kiliseyle alay eder.
Kısacası bu eser, bize zamanı kullanma özgürlüğünün temel bir özgürlük olduğunu hatırlatır.