Derler ki bir zamanlar
Kalbi kır çiçekleri kadar narin
Yüzü ayçiçekleri kadar güzel
Bir Yusuf yaşarmış peygamber kelamıyla
Gömülmüş kör kuyulara acınmadan
Gömülmüş geceler süren ahıyla
İşte o günden sonra
En güzel kır çiçekleri,
Yusuf’a benzer
“Hüsn-ü Yusuf” diye anılırmış
İşte o günden sonra
Yusuf’u gören gece kuşları
Her gece sabahlara kadar
“Yusufçuk! Yusufçuk!” diye
O garip Yusuf’a ağlarmış