Stres, insanoğlunun yaratıldığı günden itibaren varlığını his­settiren ve herkesin günlük yaşamında karşılaştığı bir durum­dur. İnsanların büyük bölümü, kendilerine özgü stres tanımla­rına ve sonuçlarına sahiptir.

Eğer sıkıntılarımızı her zaman taşırsak, er ya da geç taşıyamaz duruma geliriz, yükler gittikçe artarak daha da ağır gelmeye başlar.
Yükümüzü ara sıra bırakmalı, dinlenip tazelendikten sonra yolumuza tekrar devam etmeliyiz!

Stresi alt etmenin en güzel yolu, öfkeyle başa çıkmaktır.

“Herhangi bir kimse öfkelenebilir, bu kolaydır. Ne var ki; doğru insana, doğru derecede, doğru zamanda, doğru mak­satla ve doğru biçimde öfkelenmek, işte bu zordur.”

Ben öfkeyim… Kontrolümü sağlayamayan insanlarda, güce ve şiddete dönüşürüm. İnsanı insana kırdırabilecek, çeşitli suç­lara, ölümlere sebebiyet verebilecek kadar tehlikeliyim. Kont­rolümü sağlayamayan insanları ele geçirir, onları kendisine ve çevresine zarar vermeye iterim. Beni kontrol edemeyen insan­ları zayıf halka olarak görür, beni şiddete dönüştür­düklerinde, onlarda istediği her şeyi gerek korkutarak gerekse zorla halledebilecekleri algısı yaratırım. Aslında doğru kullanıldığımda ve aşırıya kaçırılmadığımda insana “neşe” kadar gerekliyim. Çünkü ben de bir duyguyum.

Psikolojik destekle köreltilsem de en aza indirgenmeye çalışılsam da beni kontrol edebilmek, ki­şinin “kendi” isteğiyle mümkündür. O yüzden çok sevdiğiniz bi­rine karşı sabrınızı yitirdiğinizde ya da hiç tanımadığınız birine öfkelendiğinizde önce biraz düşünün. Unutmayın, o an ki öf­keniz geçicidir ama kırılan kemikler, incinen duygular onarı­lamaz, bakidir. İnsan, hata yapar fakat öfkeyle ve düşünme­den yapılan şeyler insanı sonsuza kadar rahatsız eder. Durun ve düşünün! Anlayış gösterin, sabredin ve sevin. “Şşşt! Sakin olun…” Hatta içinizden 10’a kadar sayın.