Kimden bahsettiğini anlamak için gözlerini kurduğu hayalden alıp, aracın ön konsoluna odakladı; sanki müziği görecekmiş gibi. Masalsı ses ruhunu kucakladı yavaşça. Tuzlu mu tuzlu denizlere doğru uzayıp giden yolda babasıyla paylaştığı anları hep hatırlayacaktı. Tanımadığı annesinin hatıralarıyla tanışacak, neden yalnızlık kokan bozaları içmediği halde babasına aldırdığını anlayacaktı. O minik beyaz evlerin olduğu, yamuk yumuk sokaklarda yürüyecek, anneannesinin evini görecek, pişi kokan evde hiç tatmadığı bir huzurla uyuyacaktı. Annesinin hikâyesini babasından ilk kez dinleyecek, anneannesinden dinlemeye devam edecek ve nedense hep İlhan İrem’i hatırlayacaktı. Önce soyadını sonra adını söyleyerek babasını gülümsetecek, daha sonraları o gülümseyişi görmek için bilerek yanlış söyleyecekti.