Tohumdan ipeğe giden yolu kat etmek sanıldığı kadar kolay mıdır? Mankenleri

süsleyen ipek giysiler, evimizin köşesine serdiğimiz paha biçilmez ipek halılar

“uzun ince bir yolun” el emeği, alın teri, göz nurunun ürünleridir. Bunu anlamak

için, Bursa’nın Tahtalı Köyü üreticilerinden Hüseyin Uslu’nun dilim dilim yarılmış

nasırlı ellerine bakmak yeter de artar bile: “Alın teri yeterli mi ki? Böceği, çocuğun

torunun gibi sevip besleyeceksin ki ipeğini mayalasın.”

          Bursa’da ipeğin serüveni nisan ayının sonunda başlayıp, temmuz ayının ilk

günlerinde noktalanır. Kışın bitiminin ardından baharın iç ısıtan sıcaklarının

başlamasıyla üretici işe başlar. Evin yatak odaları hatta misafir odaları bile boşaltılıp

ipekböceğine ayrılır. Bursa evlerinde gereksinimden çok odaların bulunması

şaşırtıcı değildir; fazla olanlar ipekböceği yetiştirmede kullanılan odalardır. İpeğin

altın yıllarında bu odalar konuklara değil ipekböceğine ayrılıyormuş. Yüzyıllar boyu

Bursa evlerinde ‘böcek’ler hep baş konuk olmuş! Ama günümüzde bu odaların

işlevsiz, boş kalmaları hüzün verici. Bursa’nın Hasanağa Beldesi’nde asırlık

yıkık bir evin odasında sepet içerisinde kalmış ipekböceği kozaları neyi anlatıyordu

acaba? Raflarda kalmış tabaklar, gaz lambası, çatal-kaşık... Bir sepet içinde unutulmuş

ipekböceği kozaları! Sahibi belki de kozalarını satamadan göçmüştü bu dünyadan.