Şeytan herkesi farklı şekillerde kandırır:
Kimisini elmayla, Kimisini aileyle, Kimisini de iç sesiyle!
En çok raslanansa iç sestir. Herkes kendi kendiyle çelişir. Herkes, içten içe herkesten farklı olduğunu zanneder.
Böyle olmasını sağlayan ise içimizdeki şeytandır.
Bu şeytana nefs diyen de var; özgür irade ya da iç ses diyen de... İşin aslı, kimsenin kimseden bir farkı yok!
Hikâyedeki şahıs bunu içindeki firtına" olarak tanımlıyor ve o fırtınaya kapılıp gittiğimizde bizi
gerçeklerin olduğu ve yaşandığı en berrak yere götürüyor: benliğimize...
Ve o benlik, en sonunda insanın eline ya bir silah tutuşturuyor
ya da neşter!