Greco’nun bulutları yığılmış odama
süpürüyorum elimin tersiyle
güneş yalımları kalıyor yalnızca
gökyüzüne bağdaş kurup
ak tülden yayla dumanını seriyorum yeryüzüne
eğilip, düşen oyuncağını uzatıyorum bir çocuğa
ıtırlar, hanımelleri, gelincikler
(işte saydırtma bana)
birtakım çiçekler dolduruyorum damarlarıma
Promethéus, sen bekliyordun ölümü
yeniden doğmak için
bizse her gün yoğuruyoruz kendimizi
doğurmak için sevdayı yeniden
sancısı elde, sevda yok ki