Çocuk düşünselliğinin en önemli niteliği uçkunluğudur. Sınırı yoktur. Dizginlenmeye gelmez. Şeklini alacağı bir kap aramaz. Ancak kaplar (!) uçkunluk dolu bir içeriğe sahip olmak ister. Yine de istedikleri asla gerçekleşmez. Çocukluk erişkinliğe, ardından yetişkinliğe devrilince (evrilince değil) ne uçkunluk kalır ne de uçkunluğu isteyen kap!

Çocuğun bilişselliğinde gözlem önemlidir. Ne var ki önemli olan gözlemin adlandırılması değil aktarılmasıdır. Çocuğun öksürüğe boğulan dedesi ile kamburunu çıkaran kedisini aynı başarıyla canlandırma becerisi bundandır.

Kedi Kamburu gözlemler zengini çocuk uçkunluğunun yazıya döküldüğünde sözcüklere/cümlelere anlamlar kattığı delişmen, alev almış coşkusunu yansıtır. Arka kapak için bu yazdıklarım çocuklar için değildir. Onlar kitabın içindeler zaten. Yazdıklarım çocukluğunu keşfetmek gibi tuhaf bir ödev üstlenmiş büyükler içindir. Çocukluk hem keşfeder hem de icat eder. Çocukluk gözlem yaptığı hayatı taklit eder. Büyükler de çocukları… Oysa taklide gerek yok. Bir kez daha uçkunlaşmanın önünde engel mi var? İnanın bana, yok. Okuyun, doğru söylediğimi göreceksiniz.
-Yıldırım B. Doğan-