Kolunu ayaküstü komşu duvarına yaslayıp, o duvardan, duvarın ardındaki tanışlardan güç alarak ama bir taraftan da eğreti, her an gidecekmiş gibi, sadece kol mesafesinde durarak anlatıyor öykülerini Vicdan Efe. Komşu Duvarı’ndan bakıyor hayata karakterleri... Hem diğer tarafta olup bitenlere kulak misafiri, yaşananlardan haberdar hem de aradaki duvarın farkında. Komşu Duvarı, her zaman yardımlaşma, eğleşme, laflama, dayanışma yeri de değil, bazen gözetleme, bazen sınır koyma, bazen ön yargı, düşmanlık hatta. Duvar, her zaman duvar. Komşu duvarı da olsa...
Vicdan Efe, Komşu Duvarı ile hayatın bütün yönlerine dikkatini çekiyor okurun. Hayat, katran karası zift bir bataklık değil, pirüpak bir cennet bahçesi de... Komşu Duvarı da bazen göklere dek yükselerek ayırıyor insanları, düşman ediyor birbirine, bazen de bir tutam tuz alınıp veriliyor o duvarın üstünden. Can eriğinin bir dalı eğiliyor diğer bahçeye. O erik dalı baharda yeşil, kütür kütür bir öyküye dönüşüyor, kışın çatal çatal göze batıyor yapraksızlığıyla, işgalci bir öncü kol gibi...