Kendisi olmanın savaşını vermeye hazırlanan Safir Rochelle, bir maskeli balonun tam ortasında aylardır hayalini kurduğu soluk mavi gözleri gördüğünde kendisini büyük bir tuzağın içinde bulur. Bir av olup olmadığı endişesi kâbuslarının başkahramanı olmaya başladığında o endişenin günden güne yerini hayal kırıklığına bırakacağından bihaberdir. Oyunları ve yalanlarıyla kalbinin etrafını çepeçevre saran kişiden kaçmak için her yolu denese de bu saklambacın sonunda yenileceği şeyin tek bir isim olduğunun farkındadır:
Efes Milas Çağlayan.
Safir, kendini hayatının merkezinde birdenbire başlayan savaşın tam ortasında bulduğunda artık mücadele etmesi gereken üç ayrı cephe vardır. Yara almamak için tüm cephelerden kaçmaya karar verir ancak hesaba katmadığı bir şey vardır: tüm kaçışlarının sonunda yakalandığı serin yağmur, onu kaçtığı savaşlardan daha çok bertaraf edecektir.
Öyleyse korkma; kal, savaş, ve inandığın şey uğruna yara al.
Yara ve silah.
Özgürlük ve esaret.
Ahenk ve karmaşa.
 
“İnsan en derin yaralarını en sevdiği silahlarla açar. Dikiş tutmayacak kesiklerle bir ömür yaşar ancak tek bir hayal kırıklığıyla nabzı yavaşlar.”