Yazıldığından bu yana yaklaşık çeyrek yüzyıl geçmesine karşın, ünlü caz trompetçisi Miles Davis’in otobiyografisi  bugün de heyecanla okunuyor.  St. Louis’deki çocukluk günleri, on yedi yaşında müzik tutkusunun peşinden New York’a gidişi ve kendi sesini bulma çabaları. Siyah ve isyancı bir müzisyen olarak kendisi kalmaktaki ısrarı. Yeniliğe açık oluşu. Değişik müzisyenleri bir araya getirerek onları ateşlemekteki başarısı. Sonunda bir müzik efsanesi haline gelişi. Yıllarca birlikte çaldığı Bird, Dizzy, Monk, Trane ve daha birçok ünlü müzisyene ilişkin anıları. Bunların yanı sıra uyuşturucu ve alkol bağımlılığı ve bu bağımlılığa karşı mücadelesi, hayatına giren kadınlar, parasal hırsları, şık giyinme ve lüks araba merakı. Miles’ın anıları sıra dışı bir sanatçının yaşamının açıklık ve içtenlikle kaleme alınmış bir yaşamöyküsü olmakla kalmıyor, bir dönemin müziğinin ruhunu da yansıtıyor.

Kitabın ilk cümleleri dahi, Miles’ın müziğinin Miles’ın bizzat kendisinden kopan bir parça olduğunu çok iyi anlatır:

“Dinle. Hayatımda duydugˆum en büyük haz -elbiselerim üstümdeyken- 1944’te St. Louis, Missouri’de Diz ve Bird’ü beraber çalarlarken dinledigˆim andı. On sekiz yas¸ındaydım, Lincoln Lisesi’nden yeni mezun olmus¸tum. Diz’le Bird’ü B’nin orkestrasında dinledigˆimde kendi kendime, ‘Ne? Nedir bu?’ dedim. Öyle müthis¸ bir s¸eydi ki; korkunçtu. Dizzy Gillespie, Charlie ‘Yardbird’ Parker, Buddy Anderson, Gene Ammons, Lucky Thompson ve Art Blakey, hepsi bir arada; B’yi henüz saymadım: Billy Eckstine bizzat. Çok orospu çocugˆu bir orkestraydı. O müzik içime is¸lemis¸ti moruk. Müzik kanıma girmis¸ti ve duymak istedigˆim tek s¸eydi. O orkestranın çalıs¸ s¸ekli duymak istedigˆim her s¸eydi. Müthis¸ti. Ve ben çıkıp onlarla çalıyordum.”