KHK’lı olduğum için benimle konuşmaktan bile o kadar çok korkan kişi gördüm ki bir an vebalı mıyım acaba diye düşündüm. Yüzyıl öncesinde nasıl vebalı insanlardan kaçılıyorsa şimdi de KHK’lılardan kaçılıyordu maalesef.

Geceleri uyuyamıyordum, birisiyle konuşmak da hiç içimden gelmiyordu. İnanılmaz seviyede agresiftim ve annem üniformamı ben görmeyeyim diye saklamıştı, çünkü gördükçe sinirleniyordum.

Yine iş arayışı ve “eski askeri öğrencisin alamam” laflarını duymam beni daha çok yıpratacaktı.

Her yerde her adaletsizliğe ses çıkarmam, aynı adaletsizliğe uğrayan kişilerin sessizliği, korkaklığı, olan oldu deyip oturması... Yahu insan bu hayatta ne için yaşar? Karnını doyurup günü bomboş geçirmek için mi yoksa her zaman her yerde hakkı savunmak için mi?

3D MR’lar, kortizonlar, ilaçlar, iğneler ve her yerime sürekli kramp girmesi... Öldürmemişti bu hastalık beni ama şu an yaşatmıyordu da...