Kendi kendime konuşuyorum ve evcilleştiriyorum hatırayıDiyorum ki: Sen ben misin?Üçüncümüz kanat çırpıyor ikimizin arasında: "Beni asla unutmayın"Ey ölümümüz! Kendi tarzımızda al biziola ki öğreniriz ışıldamayı…Üzerimde ne güneş var ne de ayBir sincan dikeni dallarına astım gölgemiBu yüzden hafifletti beni mekânVe uçurdu dagınlık ruhumu.