“Pencerelerinden dünya sarkardı. Yani öyle ki pencereleri küçücük evimize bir gün ayın arka yüzünün gölgesi düştü. Henüz yedi yaşındaydım ki ölüm kapımızdan içeri girdi. Bir yolcunun sessiz, uzun bekleyişleriyle birlikte bir ören yerinden keşişlere has hüznünü de yanına alarak uzaklaşması gibi. Anlamlı vedalarla terk edişler düşüyordu evimizin göğünden, çiseliyordu her şey işte. Bunları gördüm.”
“Evimiz.
Varoşumuz.
Sevmesem olmazdı. Büyük semtleri dolanır gelirdik yine bu hücremize. Evimiz kapkaranlıktı. Pencereleri öteki evlere benzemezdi biliyorum.”