Retorik, yüzyıllar öncesinden günümüze kadar uzanan ve “sanatların kraliçesi” olarak kabul edilen köklü bir sanat dalıdır. Antik Yunan’da politik, adli ve sosyal yaşamın merkezinde gelişen bu sanat, başlangıçta Sofistler tarafından meclislerde ve mahkemelerde halkı ikna etmek, inandırmak ya da yanıltmak amacıyla etkili bir araç olarak kullanılmıştır. Aristoteles ise retoriği mevcut uygulamaları temel alarak, kanıtlama, ikna etme ve inandırma yöntemleriyle kıyas formuna sokmuş ve onu sistematik bir yapıya kavuşturmuştur. Retoriği politik, adli ve törensel olmak üzere üç ana kategoriye ayıran Aristoteles, özellikle politik retoriğin diğerlerinden daha soylu bir sanat olduğunu ifade etmiştir. Bu bağlamda, halkı ikna etme ve düşüncelerini yönlendirme amacıyla strateji ve tekniklerle dilin etkili kullanımını temel alan politik retorik, yalnızca bireylerin değil, toplumların kaderini şekillendiren bir araç olarak kabul edilmiştir. Bu özellikleriyle politik retorik, yalnızca siyasiler için değil, toplumsal refahı ve geleceği önemseyen her birey için öğrenilmesi gereken bir beceri olarak öne çıkmaktadır.

Bu çerçevede kitabın amacı, retoriğin tarihi gelişiminden hareketle siyasetçilerin halkı ikna etmek için kullandığı strateji ve teknikleri mantık temelli bir yaklaşımla ele almaktır. Bu bağlamda, retoriğe mantık perspektifinden yaklaşan Aristoteles’in “Retorik” adlı eserinden yola çıkılarak siyasi retorun mantık ilmine hâkimiyetinin önemi vurgulanmıştır. Ayrıca, gelişen yeni teknolojilerin politik retorikte kullanımını ele alırken, siyasi retorlar ile seçmenlerin ikna süreçlerindeki mantık yanlışlarına dikkat çekilmiştir. Demokratik toplumların siyasi başarısının retorun ikna yeteneğiyle doğrudan ilişkili olduğu göz önüne alındığında, politik retorikte kullanılan mantıksal yöntem ve stratejileri kapsamlı bir şekilde incelemektir.