PORTAKAL KIZ öykülerinde salt yaşanmışlık ve gerçeklik, haksızlıklara boyun eğmeme ve emekten yana bir tutum; direnme, sorgulama ve sebat var.
Çağdaşlaşma yolunda aydınlanma; duygu, hüzün, direnme ve ironi…
Azim ve kararlılık yanı sıra, öykülerinde yer yer şiirsel bir haykırış ve betimleme var.
Musa DİNÇ
“Teyro Nine!... Teyro Nine!... Baba!...”
Artık kimse gizleyemedi. Vardılar mezarlığa, mezarı kar içindeydi. Fakat iki mezarlık kazılmıştı. İki tabut kefenliydi. Onlar varana kadar Teyro Nine de ölmüştü. Aso dağları ağlattı, Aso kuşları lal etti, kaderine tükürdü, saçını çekti, bayıldı. Elindeki portakallar düşüp karlara yayıldı. Oysa onları Teyro Nine’sine, babasına gösterecek ve kabuklarını da ipe dizip, boynuna asacaktı.
Portakallar, kar üstüne dağıldı.
Ağlamaktan, Aso kız boğuldu.
Oy kaderim, oy oy!...
Nasıl çekerim? Oy oy!...
Annesizlik, çok zordu be gökyüzü,
Sen de gördün içimdeki o közü.
Üstüne babasızlık kor ateş
Teyro Nine, kim büyütür bu kızı?

Kar altında sarı keçiyle koyun,
Söyle nine, ben hangi sütle doyam?
Ya kucağın gibi yatağı, nerede bulam?
Oy kadersizim, oy kimsesiz!...