Tanzimat'tan günümüze modern Türk şiirinde, "Şiirde Mekân Mekânda Şiir" poetik diyalektiği, mekân-insan, mekân-öz-ne, mekân-toplum ağı içinde şiir dilinin yoğunluğuna bağlı olarak sürekli kendini yenileyip derinliğini artırır. Özellikle Tanzimat'tan sonra Türk şiir evreninde öznenin mekânsal düzlemde kendini inşa etme veya 'ben'ini kurma arzusu, bireysel ve toplumsal mekânları; yer alan uzam boşluk olmanın öte sinde; yutucu, besleyici, ütopik, yalıtık, kaçış, bunaltı, mutluluk ve özgürlük mekanlarını açımlar hale getirir.

Mekânın "dünya içre" ve "dünya dışı varlık olmak isteyen şiir öznesinin kimliğinin konumlandığı yer olarak derin yeni algı ve olgu üretmesi, mekânı zamanın içinde meydana gelen eylem, ilişki ve olguların özel topografik imgesel hafızası yapar.

Bu bağlamda Tanzi-mat'tan günümüze modern Türk şiirinde; insan mekân, şiir mekân mekân şiir ilişkisi derin ve iç içe geçmiş metaforik s/imge yüklü bir yapıya dönüşür. Bu dönüşümde şair şiir mekân ilişkisi bireysel, toplumsal ve poetik kökene oturdukça mekân geometrik ve coğrafik yer olmaktan çıkarak içtenlik mekânı haline gelir.

İnsan mekân, mekân edebiyat, edebiyat şiir ve nihayetinde "Şiirde Mekân? Mekânda Şiir"; tarihsel, kültürel ve sosyal açıdan onu kuran kişi ve kimliklerin varoluşsal olgu, algı ve kavrayışlarının özel belleğidir. Biz de bu çalışmamızda Tanzimat'tan günümüze modern Türk şiirinin algı ve olgu yüklü mekânsal hafıza atlasını çıkararak bireysel, toplumsal ve poetik tarihi gelişim, değişim eğrisini kolektif bilincin bütünle-yen ekseninde vermeye çalıştık..."
Veysel ŞAHİN