Faruk Šehıć, savaşın yaralı belleğini kelimelerle iyileştiren bir şair. Bosna’nın karanlık günlerinde açık bir yaradan kan gibi fışkıran şiirleri, hem kendi travmasını hem de toplumun kolektif acısını derin bir lirizm ve sert bir gerçeklikle yansıtıyor. Onun dizelerinde Drina’nın suları anıta dönüşüyor.Evler ölümle paylaşılır, sessizlik çığlık oluyor. Šehıć, yıkıntılar arasından insanlığa dair bir ses yükseltiyor; kırılganlığımızı, direncimizi ve unutmamamız gerekenleri hatırlatan bir ses.

Bu seçki, onun şiir evrenine açılan bir kapı; okuru sarsan, düşündüren ve iyileştiren bir yolculuğa davet edıyor.

meyhane muhabbetlerinde sanki sona ermemiştir savaş
Sırplar Müslümanlar ve Hırvatlar hakkında konuşurken
bira şişeleriyle çizilir sınırlar,
konu kimin masum kimin suçlu olduğuna gelince
“hakikat”, yüz kere doğrulanıp, mikroskobik bir ölçekte saptanır
çünkü alyuvarların ürünüdür destansı anlatılar.
Beni yok eden, biçimsizleştiren her şeye rağmen
senin çelişkili barışına yanaşıyorum
Saraybosna, ki bana hiçbir şey vermedin
şiirden başka.