1960’lı yıllarda Türkiye sosyalist hareketi, tarihinde ilk defa siyasal iktidarı ele geçirmeyi hedeflemişti. Dönemin sol hareketleri yakın bir gelecekte iktidarı alma umudu taşımış, örgütsel ve ideolojik olarak buna hazırlanmaya çalışmış ve bu bağlamda farklı siyasal stratejiler geliştirmişlerdi. Bu çalışmada, temel olarak, 1961-1971 döneminde Türkiye sosyalist hareketini oluşturan üç ana akımın (Yön-Devrim Hareketi, Milli Demokratik Devrim Hareketi ve Türkiye İşçi Partisi) siyasal stratejileri irdelenmekte, bu stratejilere dayanak oluşturan ideolojik ve kuramsal kaynaklar serimlenmektedir.

Giriş bölümünde önce siyasal strateji tartışmalarının Marksist kuramdaki tarihsel gelişim seyri kısaca ele alınmakta, ardından dünya sosyalist hareketinin ve Türkiye Komünist Partisi’nin bu bağlamdaki kuramsal-pratik mirasına ve İkinci Dünya Savaşı sonrasının dünya konjonktürüne (Çin devrimi, ulusal kurtuluş savaşları, Afrika-Arap sosyalizmi, Küba devrimi ve Latin Amerika’daki gerilla hareketleri vb.) değinilmektedir. Sonra da Yön-Devrim, MDD ve TİP’in ortaya koymuş olduğu siyasal stratejiler sırasıyla ve ayrıntılı bir biçimde –kuramsal, ideolojik ve siyasal dayanaklarıyla birlikte– irdelenmektedir.